.jpg)
«Τον πήρα αγκαλιά, κλάψαμε μαζί και μου ανοίχτηκε! Του ζήτησα συγγνώμη» - Τι συνέβη στο καμαρίνι του Γιώργου Μαζωνάκη χθες (1/10)
Το βράδυ της Τετάρτης 1 Οκτωβρίου, ο Γιώργος Μαζωνάκης πραγματοποίησε την πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή μετά την νοσηλεία του στο Δρομοκαΐτειο, στην Ταράτσα του Φοίβου Δεληβοριά. Πλήθος κόσμου βρέθηκε εκεί για να διασκεδάσει και να τιμήσει τον τραγουδιστή και ανάμεσα στο πλήθος βρίσκονταν και πολλοί επώνυμοι.
Ο Γιώργος Λιάγκας ήταν επίσης εκεί και παραχώρησε και δηλώσεις στις κάμερες για την συνάντησή τους αυτή, διότι αργότερα βρέθηκαν και μόνοι τους στο καμαρίνι. Το πρωί της Πέμπτης 2 Οκτωβρίου, μάλιστα, ο ίδιος, κατά την έναρξη της εκπομπής του, στο Πρωινό του ΑΝΤ1, θέλησε να πει κάποια παραπάνω πράγματα για τον Γιώργο Μαζωνάκη, αποκαλύπτοντας πως κατά την συζήτησή τους ξέσπασε σε κλάματα.
Η αποκάλυψη του Γιώργου Λιάγκα για τον Γιώργο Μαζωνάκη
«Πήγα στο καμαρίνι του Γιώργου. Είπα να μπουν και τα παιδιά και μου είπε “όχι σε θέλω μόνο σου”. Κάθισα μισή ώρα. Είναι φίλος μου έχω κάνει πολύ παρέα μαζί του. Μπάνια μαζί, φαγητά στη Βουλιαγμένη, πήγαινα στα μπουζούκια 3-4 φορές τον χρόνο και καθόμουν στο καμαρίνι και κάναμε χιούμορ. Όλο αυτό το διάστημα μιλούσαμε με μηνύματα και σας τα μετέφερα. Από συστολή ντρέπεσαι να πάρεις τον άλλο τηλέφωνο.
Δεν ήθελα να εκληφθεί ότι προσπαθώ να του πάρω συνέντευξη. Είπαμε πάρα πολλά. Θα σας πω όσα μου έδωσε την άδεια να σας πω και όσα πρέπει να πω. Κάποια πράγματα τα κρατώ για εμένα και για τη δικαιοσύνη όταν θελήσει εκείνος. Έκλαψε πολύ στο καμαρίνι όταν ήμασταν μαζί και θα σας πω τον λόγο που έκλαψε στη συνέχεια», είπε αρχικά.
Και λίγη ώρα αργότερα πρόσθεσε συγκινημένος: «Ο Γιώργος κάθε άλλο παρά τρελός δεν είναι. Είναι ξυράφι το μυαλό του. Μου είπε μια ατάκα. “Το Δρομοκαΐτειο με αναγέννησε”. Του είπα ότι είναι στα καλύτερά του και μου είπε αυτό. “Είμαι ένας νέος Γιώργος μετά το Δρομοκαΐτειο”. Δεν βρήκανε τίποτα που να συνδέεται με τρέλα και ψυχασθένεια. Δεν πήρε ούτε ζάναξ. Μακριά από οποιαδήποτε σύνδεση με τον Γιώργο Μαζωνάκη, ξεκάθαρα. 400 τα έχει.
Το πρόβλημά του είναι… Τον έχει στενοχωρήσει πολύ ο χαμός της Αρίθας. Πέθανε από παγκρεατίτιδα. Την είχε πάει σε ένα νοσοκομείο ζώων στα Μεσόγεια. Την επισκεπτόταν δύο φορές τη μέρα. Πήγαινε με ταξί. Του είπαν ότι πέθανε και του είπαν να μην πάει. Πήγαινε την επόμενη μέρα για να γίνει η ταφή του.
Κάποια στιγμή χθες ενώ ήμασταν στο καμαρίνι, χτύπησε η πόρτα και του είπαν να μπουν και δύο γιατροί. Ήταν οι γιατροί της Αρίθας. Κρατούσαν τυλιγμένο κάτι. Του είπαν ότι είναι δώρο, ήταν συγκινημένος. Ήταν ένα κάδρο, είχε σαν μία πλαστελίνη και πάνω σε αυτή ήταν το ποδαράκι της Αρίθας. Ξέσπασε σε λυγμούς και έκλαιγε σαν παιδί για 5 λεπτά. Δεν μπορούσε να συνέλθει. Τον πήρα αγκαλιά, κλάψαμε μαζί και μου ανοίχτηκε.
Μου είπε κάποια πράγμα για την οικογένειά του αλλά θα τα κρατήσω για εμένα. Είναι πολύ θυμωμένος. Μου είπε “δεν ξέρω που βρήκα τη δύναμη και άντεξα και βγήκα καλύτερος και πιο δυνατός από όλο αυτό”. Δεν μπαίνει καν στο κομμάτι των χρημάτων. Είναι απογοητευμένος. Είναι μόνος του. Περνάει κλεισμένος στο σπίτι του ώρες. Γίνεται σφαγή για το που θα πάει τη νύχτα, τον θέλουν πολύ. Αλλά είναι μόνος του. Μου είπε ότι υπάρχουν μέρες που δεν μιλάει με άνθρωπο και δεν τον παίρνει και άνθρωπος. Δεν είναι δική του επιλογή η μοναχικότητα.
Έχει ανάγκη από ανθρώπους που θα τον αγκαλιάσουν και θα του πουν μία καλή κουβέντα. Υπήρχαν μέρες που δεν χτυπούσε το τηλέφωνό του. Και το λέω και για εμένα. Του ζήτησα συγγνώμη. Ντρεπόμουν να τον πάρω τηλέφωνο και να του πω να πάμε για μπάνιο, αλλά θεωρούσα ότι θα νομίζει ότι τον παίρνω δημοσιογραφικά. Κατάλαβα χθες ότι είχε ανάγκη για μία αγκαλιά. Συγχαρητήρια που βρήκε τη δύναμη να το αντέξει όλο αυτό».